Naar Joseph Campbell ‘s archetypische boek: “De reis van de Held”.

We zijn allemaal op reis. We worden geboren en doen onze eerste indrukken op van onze omgeving, ons gezin van herkomst. We zetten stappen naar buiten. Ontmoeten steeds meer mensen. Komen los van ons gezin van herkomst. Richten ons eigen leven in. Bouwen aan ons geluk en levensinvulling. Ontdekken en ontwikkelen ons daarin. Totdat op een moment aan de verre horizon, zich voorzichtig ons einde laat zien. En al die tijd blijkt het een komen en gaan, van de mensen die ons na zijn. Echter zelfs de meest dierbaren, zoals onze ouders en onze kinderen, hebben op een zekere dag een ander pad. Er is bijna geen dag dezelfde. En morgen kan het zomaar fundamenteel anders zijn. John Lennon zei: “Het leven is dat wat je overkomt, terwijl je bezig was heel iets anders te plannen”. Een komen en gaan van mensen. En iedereen loopt ‘een stukje’ met je mee. Dus tot wanneer heeft het zin om het leven van vandaag krampachtig proberen vast te houden …..? Wanneer is de urgentie zó groot, dat je smacht naar ontwikkelingen. Onbewuste drijfveren?

Want “Zolang je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg ” (Einstein)